ပင္လယ္က
လႈိင္းကို ျငိမ္းလိုက္ျပီ။
ဒိထက္ပိုေ၀းလည္း
ဒိထက္ပိုမေ၀းေတာ့ပါဘူး။
ဆူးျပြန္း အေတြးေတြ
ေဆြးေျမ့မႈကိုသာ ဆန္႔ထုတ္လို႔
ငါကိုယ္တိုင္လည္း
ငါ့အသံထဲ
လြမ္းလြင့္ေမ်ာပါခ်ိန္ေပါ့
ဒိထက္ပိုေ၀းလည္း
ဒိထက္ပိုမေ၀းေတာ့ပါဘူး။
မိုင္ေထာင္ေသာင္း ေ၀းလံ အရပ္က
ေရနံတြင္း၊ ေရႊနဲ႕ စိန္ထြက္ရာ ေျမၾကီးေတြ…
ငါ့သီခ်င္းကို စုတ္ယူၾက
အဲဒိရနံ႕ေတြ
လိႈင္းလိုတလိပ္လိပ္တက္လာ…။
အဲဒိရနံ႕ေတြ
ငါ…. ရိုက္ခြဲ ပစ္လိုက္တယ္။
ဒိထက္ပိုေ၀းလည္း ဒိထက္ပိုမေ၀းေတာ့ပါဘူး
ႏွင္းဆီကို ခ်စ္တတ္ေအာင္ သင္ၾကားဖို႔
ေစာင္းေတြက
ဆူးကို ၾကိဳးညွိေပးခဲ့ရတာေပါ့
တစ္ညေနခင္းလံုး
ငါ့ဆီ မႈိင္ေငးေနတဲ့ တိမ္ေတြ
အလြမ္းက ကၽြတ္လြတ္ဖို႔
ျမဴဆြယ္အား ေကာင္းေကာင္း
ကံတရား လွပတာ လိုခ်င္ရဲ႕။
ဒိထက္ပိုေ၀းလည္း
ဒိထက္ပိုမေ၀းေတာ့ပါဘူး။
ကိုယ့္အရိပ္ေတာင္ မရိပ္မိႏိုင္ေတာ့တဲ့
ႏွင္းနဲ႕ ေလာင္ကၽြမ္းေနသူ
ေဆာင္းေလ
ငါ့….ကို…ရွာ…ဆဲ။ ။
ေမာင္သိန္းေဇာ္
No comments:
Post a Comment